Σχεδόν δεν ξεχωρίζεις τη μαύρη σιδερένια πόρτα στην πλατεία Ομονοίας που κρύβει μέσα της, ένα από τα πιο ιστορικά κομμάτια της πόλης. Μπορεί να περνάς και να ξαναπερνάς, όμως ποτέ δε λες, α εδώ είναι το Μπάγκειον. Το ίδιο έκανα και εγώ. Για χρόνια περνούσα από εδώ, και ποτέ δεν είχα προσέξει την είσοδο. Το άλλοτε κοσμικό ξενοδοχείο των περασμένων δεκαετιών, παραμένει σιωπηλό εκεί. Στην πιο κεντρική πλατεία της Ελλάδας.
Τα τελευταία χρόνια θέλω να μαθαίνω όλο και περισσότερα πράγματα για τη νεότερη ιστορία της Αθήνας. Για αρκετό καιρό ήθελα να μπω στο Μπάγκειον. Με τις ξεναγήσεις του OPEN HOUSE δεν τα κατάφερα, όμως αν θες κάτι πολύ, το καταφέρνεις!
Για καλή μου τύχη, γνώρισα τους PhotoShapiens που κάνουν συχνά εκεί φωτογραφήσεις, και ήταν κάπως meant to be να βρεθώ εκεί! Στην επόμενη PhotoSapiens φωτογράφιση για το Project “Έχω Επίγνωση”, θα είχα τη χαρά να είμαι εκεί. Βρέθηκα λοιπόν στο ξενοδοχείο, ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Μαΐου, και ήταν σαν να βιώνω ιστορίες από το 1930!
Λίγα λόγια από την Ιστορία του
Το «Μπάγκειον» μαζί με το δίδυμό του κτήριο, το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», αποτελούν μέρος της δωρεάς προς το Ελληνικό Κράτος του εθνικού ευεργέτη Ιωάννη Πάγκα ή Μπάγκα. Ανήκαν και τα δύο στον ίδιο, ο οποίος τα δώρισε στο ελληνικό κράτος όσο ήταν εν ζωή. Έτσι προέκυψε και το όνομα του ξενοδοχέιου. Πρώτα οικοδομήθηκε το «Μέγας Αλέξανδρος» το 1889. Το Μπάγκειον φτιάχτηκε περίπου 4 χρόνια αργότερα. Μάλιστα εκεί που είναι τώρα το ξενοδοχείο ήταν το σπίτι της οικογένειας του Χαρίλαου Τρικούπη, μεταξύ των ετών 1890-1894. Και τα δύο κτίρια είναι σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ. Τα κτήρια αποτέλεσαν δείγματα νεοκλασικισμού της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής και θεωρήθηκαν, πρότυπα και ευρωπαϊκών προδιαγραφών για την εποχή εκείνη.
Το μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο ήταν ένα στολίδι για την Αθήνα την εποχή εκείνη. Οι Καρυάτιδες στα μπαλκόνια του, έδιναν αμέσως το στίγμα για το πόση λεπτομέρεια υπάρχει στον σχεδιασμό μέσα και έξω από αυτό. Η έντονη διακόσμηση κυριαρχούσε στους χώρους. Ακόμα στους τοίχους υπάρχουν Ολούθε υπάρχουν απομεινάρια από τις επιχρωματισμένες τοιχογραφίες.
Ένα από τα δυνατά του σημεία ήταν (και παραμένει) η κεντρική κοινόχρηστη αίθουσα του πρώτου ορόφου. Εδώ υπάρχει ένας τεράστιος επιβλητικός καθρέφτης και υαλοσκεπή οροφή που ρίχνει φως στο χώρο με τον καλύτερο τρόπο! Οι υπέροχες μαρμάρινες σκάλες ήταν και αυτές ένα δυνατό στοιχείο στο ξενοδοχείο. Συνοδευόταν από όμορφα, περίτεχνα κιγκλιδώματα, που σώζονται μέχρι και σήμερα!
Η παρακμή
Από την απόλυτη δόξα, το ξενοδοχείο σιγά σιγά και με το πέρασμα των δεκαετιών πέρασε στην απόλυτη παρακμή. Η μεταπολεμική Ομόνοια δε μοιάζει σε τίποτα την παλιά αρχοντική πλατεία και όσα ξενοδοχεία παραμένουν εκεί κλείνουν γίνονται τρίτης διαλογής. Το 1979 το αριστοκρατικό Μπάγκειον, έκλεισε για πάντα τις πόρτες του. Από τότε μέχρι σήμερα, έχει στεγάσει σχολές, έχει υπάρξει «στέκι» της Biennale για λίγο χρονικό διάστημα, και έγινε ένα φάντασμα γεμάτο ιστορίες στα άδεια δωμάτια του. Η παλιά Αθήνα είναι ακόμα εκεί, στα άδεια δωμάτια του ξενοδοχείου!
Πώς είναι σήμερα;
Και αφού σας περιέγραψα το παρελθόν (που λίγο πολύ όλο και κάπου το έχετε διαβάσει) πάμε τώρα στο σήμερα! Σήμερα, το αρχιτεκτονικό αυτό κομψοτέχνημα ανήκει στο Μπάγκειον Ίδρυμα, που όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες για την αξιοποίηση του κτιρίου. Μακάρι να καρποφορήσουν. Ήρθε η ώρα, να μπω όμως και τώρα θα σου περιγράψω (αν το καταφέρω) τα συναισθήματά μου!
Η εμπειρία μου, στο άδειο «Μπάγκειον»
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω! Μια μαρμάρινη σκάλα με καλωσορίζει και λίγο πιο μέσα ένας παλιός τεράστιος καθρέφτης! Οι λεπτομέρειες πάνω σε αυτόν αμέτρητες! Τόσο μεγαλοπρεπές όσο το φανταζόμουν για αρχή. Οι τοίχοι σε κάποια σημεία, έχουν ακόμα τις περίτεχνες τοιχογραφίες που διάβαζα στα διάφορα sites. Είναι σαν να βλέπω από κάποια κρυφή κάμερα, το παρελθόν. Εδώ, στην είσοδο, τα έντονα χρώματα και τα κίτρινα φώτα θα πρωταγωνιστούσαν! Κάπου θα υπήρχε και ένας τεράστιος ξύλινος καλόγερος, που οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας θα άφηναν το παλτό της. Εγώ πάλι, είμαι μια βερμούδα fast fashion και αφουγκράζομαι προσεκτικά!
Ας ανέβω στον πρώτο όροφο, να δω τη φημισμένη μεγάλη αίθουσα με τη γυάλινη οροφή. Εκεί, κάνουν τη φωτογράφιση οι Photoshapiens και δε θέλω να ταράξω καθόλου το έργο τους. Ίσα που θα κάτσω σε μια γωνιά να κοιτάω. Να δείτε περίπου τι έβλεπα:
Δεν έχω καμία φωτογραφία από τη μεγάλη αίθουσα να σας δείξω, αφενός γιατί έβλεπα τους PhotoSapiens και αφετέρου γιατί δεν κρατιόμουν να δω και τους υπόλοιπους χώρους. Πάω στα δίπλα δωμάτια! Στρωμένα ακόμα με ένα χαλί και από κάτω το βαρύ ξύλο να τρίζει. Όλα τους με μπαλκόνι που έχει μαρμάρινες καρυάτιδες και καταπληκτική θέα στην πλατεία. Μικρά, μεγάλα δωμάτια όλα φωτεινά. Όλα θα είχαν σίγουρα βαριά έπιπλα, καμία ηχομόνωση και δαντελένιες κουρτίνες.
Ανεβαίνω και πάνω
Πάω στους πάνω ορόφους! Χαίρομαι να ανεβοκατεβαίνω αυτές τις τεράστιες σκάλες! Άδεια δωμάτια και εδώ, και ακόμα καλύτερη θέα! Μα που είναι το μπάνιο; Δεν έχουν αυτά τα δωμάτια μπάνια; Σε κανέναν όροφο δεν είδα κάτι τέτοιο; Όντως! Τα μπάνια εκείνη την εποχή στα ξενοδοχεία ήταν κοινόχρηστα ανά όροφο! Μετά το 1980 υπήρξε νομοθεσία που υποχρέωνε τα ξενοδοχεία να έχουν ένα μπάνιο ανά δωμάτιο. Να και ακόμα κάτι που δεν ήξερα.
Ανεβοκατεβαίνω τους ορόφους, παρατηρώ τους τοίχους, τα παράθυρα, τη θέα από εκεί, τις καταπληκτικές αριστοκρατικές σκάλες. Όλα μοιάζουν τόσο παρατημένα και όμως τόσο ζωντανά. Το μέρος εδώ, έχει ποτίσει από τις φωνές και τα γέλια των ανθρώπων που έζησαν εδώ για λίγο.
Έτσι και εγώ, πέρασα για λίγο! Τόσο λίγο που όμως μου φτάνει. Και ύστερα, έχω αυτές εδώ τις φωτογραφίες που βλέπεις για να μπορώ να αναπολώ όποτε το θέλω!
Μακάρι, να έρθει μια στιγμή που αυτό το κτίριο (και όλα τα παλιά της Αθήνας) θα γίνουν και πάλι είδηση. Κάτι εκεί να ανοίξει, κάποια φώτα να ανάψουν, κάποιες φωνές να ακουστούν!