Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σάββατο στην Αθήνα και ανυπομονούσα τόσο πολύ να σου γράψω μιας και έχω παρατηρήσει σημεία και τέρατα την βδομάδα που μας πέρασε.
Οι χωρισμοί είναι πια τσίχλες απ’ το περίπτερο, είναι το καυσαέριο στις μεγάλες πόλεις, οι χωρισμοί είναι πάντα μια φυγή και μια ελευθερία ή μια φυλακή, και όταν λέω χωρισμό εννοώ ότι καλό θα ήταν να μην χωρίσεις από το burger που τόσο αγαπάς ή και να χωρίσεις από το απαίσιο άρωμα που αγόρασες γιατί σου την σπάει τελικά…
Είμαι στο αστικό απόγευμα, μεσοβδόμαδα και ένα κύριος διπλά μου μιλάει με την σύντροφό του προφανώς, κρυφακούω γιατί το power bank το άδειασα και το κινητό μου είναι αφόρτιστο, δεν ντρέπομαι γιατί στο κάτω κάτω τα αυτιά μου είναι λειτουργικότατα… “πάω προς Ν.Σμύρνη” της λέει… το αστικό ήταν αυτό που κατέληγε στο Περιστέρι… χμμμ, “ναι αγάπη μου… δεν θα φάμε σήμερα έξω… γιατί θα τελειώσω πολύ αργά σε 10 λεπτά φτάνω στο meeting” σε 20 λεπτά κατεβαίνει σε μια στάση που μια όμορφη κυρία τον περίμενε με αγωνία και τα μάτια της κάνανε φρουτάκια… φιλιούνται και φεύγουν… κρυφοκοιτάζω τόσο σοκαρισμένος που έζησα αυτό το ξεκάθαρο ψέμα τόσο ξεδιάντροπα μπροστά μου και σκέφτομαι γιατί οι άνθρωποι συντηρούν και καταπιέζονται σε σχέσεις ή δεσμούς που δεν έχουν μέλλον;
Κι ύστερα σκέφτηκα την κυρία στο ακουστικό που έφαγε το ψέμα, και κάποια στιγμή θα πονέσει; και γιατί δηλαδή… γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε ξεκάθαροι… και αν έχεις κάνει το ίδιο θέλω να μου το πεις… και αν σου τύχει μην το κάνεις, μην παραδοθείς σε μισά πράγματα.
Και τώρα σε στεναχώρησα… σου ζητάω συγνώμη. Σου δίνω τον λόγο μου θα φορτίσω το κινητό μου την επομένη φορά και δεν θα ακούω ανθρώπους να μιλάνε, θα ακούω νότες για αγάπη και θα σου λέω μόνο θετικά πράγματα… συγνώμη ε, συγνώμη.